Αρκετά συχνά ο όρος χρησιμοποιείται λανθασμένα για να προσδιοριστεί η οστεοπαθητική.

Η δομική οστεοπαθητική περιγράφει τη διάγνωση και τη θεραπεία δυσλειτουργιών στο μυοσκελετικό σύστημα. Περιορισμοί στο πλαίσιο του μυοσκελετικού συστήματος μπορούν να βρουν τις αιτίες τους σε διάφορες δομές και ιστούς. Μπορούν να πάρουν επίσης μορφή ως δυσλειτουργία των οστών και των αρθρώσεων, ως μυϊκή ένταση και ίνωση, συμφύσεις στην περιτονία, κ.α.

Με βάση τις συγκεκριμένες αρχές, η δομική οστεοπαθητική αναγνωρίζει τη σημασία της αλληλεξάρτησης μεταξύ της δομής του σώματος και της λειτουργίας του. Μια δυσλειτουργία μίας άρθρωσης ή ιστού, γενικά, χαρακτηρίζεται από μείωση στην κινητικότητα και της ελαστικότητας, θα επηρεάσει την βιομηχανική και τη συνολική λειτουργία της εν λόγω περιοχής. Ως αποτέλεσμα μεγαλύτερη πίεση θα δοθεί στις γύρω δομές στην προσπάθεια να αντισταθμίσουν τις αλλαγές. Με το χρόνο και τη χρονιότητα, η αυξημένη πίεση θα προκαλέσει σταδιακά περιορισμό της δομής που λειτουργεί αντισταθμιστικά. Παρόμοια με την πτώση ντόμινο η διαδικασία ξεκινά και πάλι με παθολογικές προσαρμογές και υποκινητικότητα (ή υπερκινητικότητα) σε μια άλλη περιοχή.

Δομική – Μυοσκελετική Οστεοπαθητική. Όσο το σώμα έχει την ικανότητα να αντισταθμίζει τους πολλούς περιορισμούς στο μυοσκελετικό σύστημα, μικρές ή περιστασιακές ενοχλήσεις θα γίνονται αισθητές. Ωστόσο, αν αφεθεί χωρίς θεραπεία, τα χρόνια παθολογικά πρότυπα θα οδηγήσουν συχνά σε πιο σοβαρούς τραυματισμούς και φλεγμονές του μυοσκελετικού συστήματος. Στη σπονδυλική στήλη, οι πιο συχνές περιοχές που επηρεάζονται από οξείες δυσλειτουργίες και τραυματισμούς είναι ο αυχένας και η περιοχή της μέσης. Ομοίως, μεγαλύτερες αρθρώσεις όπως τα γόνατα και τα ισχία μπορούν να φλεγμαίνουν από την προστιθέμενη πίεση που προκύπτει από τα αντισταθμιστικά πρότυπα. Τα πιο χρόνια πρότυπα συχνά θα επιδράσουν στην πρώιμη φθορά και εκφύλιση της άρθρωσης.

Ο ρόλος του οστεοπαθητικού δεν είναι μόνο η διάγνωση και η θεραπεία της τοπικής δυσλειτουργίας της δομής που προκαλεί πόνο, αλλά η διερεύνηση για τυχόν αντισταθμιστικές αλυσίδες στο μυοσκελετικό σύστημα που προκύπτουν από προηγούμενες κακώσεις και τραυματισμούς. Μόλις η αιτία της δυσλειτουργίας και τα αντισταθμιστικά πρότυπα αντιμετωπιστούν και η φυσιολογική βιομηχανική αποκατασταθεί, το σώμα έχει τη δυνατότητα να αυτοιαθεί.

Δομική – Μυοσκελετική Οστεοπαθητική Κατά τη διάρκεια μιας δομικής οστεοπαθητικής θεραπείας, ένα ευρύ φάσμα από άμεσες τεχνικές, όπως είναι οι ανατάξεις της σπονδυλικής στήλης, η κινητοποίηση των αρθρώσεων και η εν τω βάθη μάλαξη των ιστών, μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τον οστεοπαθητικό, προκειμένου να απελευθερώσει εντάσεις στο μυοσκελετικό σύστημα και να αποκαταστήσει την βιομηχανική του σώματος.
Παρομοίως, άλλες πιο ήπιες τεχνικές, που περιγράφονται και ως έμμεσες τεχνικές, θα χρησιμοποιηθούν για τη θεραπεία δομών σε περιπτώσεις οστεοπόρωσης και άλλες χρόνιες παθήσεις.

Ο οστεοπαθητικός λαμβάνει πάντα υπόψη του το ιατρικό ιστορικό του ασθενή και αξιολογεί ποια εξατομικευμένη θεραπευτική προσέγγιση χρειάζεται το σώμα.